در انتهاى جاده ى آسفالت اورامان به جايى مى رسى كه پشت بام خانه اى،حياط خانه اى ديگر است. اينجا اورامان تخت است. روستايى با قدمت چند صد ساله،با فرهنگ وآدابى كه يادگار دوران زردشت است آيين اهوراستايى هنوز در حافظه تاريخى برخاسته از نياكان مردم اين منطقه، جاى دارد و آن را پاس مى دارند. در اعتقاداتشان*چينوت* و *صراط* يكى است و از آتش گداخته دوزخ ياد مى كنند. مردمان اورامان تخت،هر سال دو بار در نيمه بهار و نيمه زمستان عروسى «پير شاليار» را جشن مى گيرند،ذكر مى گويند و خدا را ياد مى كنند. در افسانه هاى مردم منطقه اورامانات پير اسطوره اى به نام «پير شاليار» هست كه مى گويند صاحب كرامات بوده است.

از جمله اين كرامات عجيبى كه درباره او روايت مى كنند ماجراى شفا يافتن «شاه بهار خاتون» دختر شاه بخارا است كه «پير شاليار» او را شفا مى دهد. ماجرا از اين قرار بوده است كه *شاه بهار خاتون* كر و لال است و تمام طبيبان از مداواى او عاجز مى مانند تا اينكه آوازه «پير شاليار اورامى» به بخارا مى رسد. پادشاه بخارا هم شرط كرده است كه هر كسى دخترش را شفا دهد او رابه عقد وى در مى آورد؛ بالاخره عموى پادشاه با عده اى از اطرافيان پادشاه به سمت اورامان به راه مى افتند تا دختر پادشاه را به نزد «پير شاليار» ببرند. وقتى كه به نزديك روستاى «اورامان تخت» مى رسند گوش هاى دختر به طورى آنى شنوا مى گردند و وقتى هم به نزديكى هاى خانه ى «پير شاليار» مى رسند صداى نعره ديوى توجه آنها را جلب مى كند و سريع ديو از تنوره اى كه هم اكنون اهالى به آن «تنوره ى ديوها» مى گويند و نزديك خانه *پير شاليار* هست بيرون مى آيد و بر زمين مى افتد و كشته مى شود،در اين اثنا زبان «شاه بهار خاتون» هم باز مى شود و شروع به صحبت كردن مى كند.

در نيمه بهار و نيمه زمستان، به ياد پيرشاليار،مغى كه چهارصد سال پس از ظهور اسلام به تبليغ دين زردشت مى پرداخته،تمامى اهالى روستا جمع مى شوند،دور هم حلقه مى زنند،تسبيح و كلاش(كفش) پيرشاليار و كتاب معرفه الپيرشاليار را دست به دست مى دهند و به دعا و نيايش مى پردازند.

در هر مراسم عروسى پيرشاليار،حدود چهارصد نفر در حلقه نيايش مى نشينند و از روستاهاى اطراف هم هم براى تماشاى اين مراسم به اورامان تخت مى آيند و بر فراز پشت بام ها به نظاره مى نشينند. در عروسى پيرشاليار آش مخصوص هم پخته مى شود و به اهالى روستا داده مى شود. مردم عقيده محكمى به پيرشاليار دارند و بيمارانشان را براى شفا گرفتن به اين مراسم مى آورند. مراسم دعا و نيايش در مقبره پيرشاليار برگزار مى شود. پس از دعا و نيايش مردم به داخل قبرستان مى روند و با ميله آهنى به سنگ بزرگى كه در قبرستان است مى زنند و تكه اى از آن را مى شكنند و خرده هاى سنگ را بين مردم تقسيم مى كنند. مردم معتقدند سنگ مى رويد و تا عروسى ديگر «پيرشاليار» جاى سنگ كنده شده پر مى شود.

*عروسى پيرشاليار* در جمعه اى كه به نيمه بهار و نيمه زمستان نزديك تر باشد برگزار مى شود تا همه بتوانند در آن شركت كنند. مردم مهربان و معتقد اورامان تخت كه به لهجه اورامى كه در گذشته زبان كتابت به شمار مى آمده و لهجه رسمى بوده سخن مى گويند در هر «عروسى پيرشاليار» ميزبان گردشگران و فرهنگ دوستان از سراسر ايران و خارج از ايران هستند، اما كتاب معرفه الپیرشالیار و تسبيح و كلاش او به بيگانان داده نمى شود و تنها دست به دست مردم روستا كه به آداب دين زرتشتى واردند مى چرخد. لازم به توضیح است که مردم هورامان بر دین اسلام و مذهب شافعی هستند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: